Ik herinner me nog de momenten waarop ik dacht: Wat moet ik nu doen?"
Mijn kind was boos, verdrietig, overprikkeld - en ik voelde me machteloos.
De klassieke 'time-out' werkte niet.
Ze voelde zich afgewezen, alleen, en ik voelde me schuldig.
Tot ik ontdekte wat een time-in was....
Maar wat houdt een time-in precies in?
Een time-in is geen straf, maar een uitnodiging.
In plaats van je kind weg te sturen, blijf je dichtbij. Je biedt veiligheid, erkenning en rust.
Je zegt eigenlijk: " ik zie dat je het moeilijk hebt. Ik ben hier."
Mijn ervaring als mama
Ik ging naast haar zitten, zonder te oordelen. Ik ademde met haar mee en bleef rustig, zelfs terwijl het vanbinnen in me stormde.
Merkte op dat ze boos was, en liet haar weten dat dit helemaal oké was.
Wachtend tot ze weer contact met me maakte - soms kon dit wel even duren.
En als ze klaar was, spraken we met elkaar. Niet om te straffen, maar om haar echt te begrijpen.
Het vraagt geduld.... Zelfbeheersing..... En soms zag ik zelf mijn eigen emoties onder ogen.
Maar het is het telkens waard. Want ik zie hoe ze zich gedragen voelt. Hoe ze leerde dat emoties er mogen zijn.
Wat ik zelf leerde is dat nabijheid helend is. Dat kinderen niet lastig zijn, maar in nood.
Dat ik als mama niet perfect hoef te zijn, maar wel aanwezig en dat verbinding altijd de basis is - ook in moeilijke momenten.
Time-in is geen trucje. Het is een keuze voor verbinding.
Als kindercoach én als mama wil ik ouders laten zien dat er een andere weg is.
Een weg waarin je kind leert: " ik mag voelen. ik ben veilig. ik ben geliefd."
Reactie plaatsen
Reacties