Ik herinner me nog de momenten waarop ik dacht: Wat moet ik nu doen?"
Mijn kind was boos, verdrietig, overprikkeld - en ik voelde machteloos.
De klassieke 'time-out' werkte niet.
Ze voelde zich afgewezen, alleen, en ik voelde me schuldig.
Tot ik ontdekte wat een time-in was....
Wat is nu een time-in?
Een time-in is geen straf, maar een uitnodiging.
In plaats van je kind weg te sturen, blijf je dichtbij. Je biedt veiligheid, erkenning en rust.
Je zegt eigenlijk: " ik zie dat je het moeilijk hebt. Ik ben hier."
Hoe ik het als mama ervaar
Ik ging naast haar zitten, zonder te oordelen. Ik ademde met haar mee en bleef rustig, zelfs terwijl het vanbinnen stormde.
Benoemde dat ik zag dat ze boos was, maar dat dit ok was.
Wachtend tot ze weer contact met me maakte - soms kon dit wel even duren.
En als ze klaar was, praten we. Niet om te straffen, maar om haar te begrijpen.
Het vraagt geduld. Zelfbeheersing. En soms dat ik mijn eigen emoties onder ogen zie.
Maar het is het waard. Want ik zie hoe ze zich gedragen voelt. Hoe ze leerde dat emoties er mogen zijn.
Wat ik zelf leerde is dat nabijheid helend is. Dat kinderen niet lastig zijn, maar in nood.
Dat ik als mama niet perfect hoef te zijn, maar wel aanwezig en dat verbinding altijd de basis is - ook in moeilijke momenten.
Time-in is geen trucje. Het is een keuze voor verbinding.
Als kindercoach én als mama wil ik ouders laten zien dat er een andere weg is.
Een weg waarin je kind leert: " ik mag voelen. ik ben veilig. ik ben geliefd."
Reactie plaatsen
Reacties